حکایت آیینه و معجزه هزاره سوم

دوازده یا سیزده سال داشتیم. بعضی اوقات ما هفده یا هجده نفر می شدیم اما به همان دوازده یا سیزده برمی گشتیم. چه خوشی هر وقت سخنان سیاستمداران را می شنیدیم ، آنچه برای روح ما اتفاق می افتاد دلزدگی و افسردگی بود. اما این گروه کوچک و دوستانه چیزی جز عشق و مهربانی در جیب خود نداشتند. هیچ کس شکایت نکرد که چرا مردم آنها و بزرگی مانند منوچهر احترام قائل نیستند. البته اگر شکایت داشتند باید شکایت می کردند. آیا مردی که تمام فرزندان این زمین حداقل نیم قرن گذشته با فرزندانش صحبت کرده اند ، باید اینقدر عجیب باشد؟

درست است که سیاست برای ما مهمتر از شام است ، اما مشتاقانه شنیدن سخنان شخصی که سهم قابل توجهی در بسیاری از بلایای امروز دارد ، معنای آن چیست؟ البته من هیجان معمول انتخابات را دوست ندارم. برای یک یا دو ماه ، همه آنچه را که می خواهند خواهند گفت و همه نامزدها مخالف خواهند شد و اخاذی دیگر جرم نیست. نامزدهایی که احساس تکلیف شرعی کرده اند و برای کسب چند رأی مشروع در راه خدا شرکت کرده اند ، اعتبار و افتخار رقبای خود را از دست می دهند و … خلاصه اینکه دورهمی روزهای خوبی را سپری می کند. اما مشکل ما فقط همین یکی دو ماه نیست.

اگر فقط آرزوی ما برای اتلاف وقت و شکستن مبارزه برای سیاستمداران به همین روزها محدود می شد ، خدا را شاکر بودیم و می گفتیم همه چیز در جای خود قرار دارد. سرانجام ، هم شما و هم من به خوبی می دانیم که آنچه برای ما پایه ریزی می شود این بازی های کودکان است و نه چیز دیگری. من ناراحت نخواهم شد اگر فرهنگ به اندازه ارزن برای ما هزینه داشته باشد ، اما من آماده هستم که قسم بخورم که اگر فقط یک سالن برنامه در خانه باشگاه وجود داشته باشد و آن برنامه زنده باشد به یاد منوشر احترامی ، مخاطبان او هنوز به یک هزار نفر از شنوندگان معجزه هزاره سوم برسید.
قطعاً همه دستگاه های فرهنگی و اجرایی کشور از صدا و سیما گرفته تا شهرداری و آموزش و پرورش و مجلس و دولت مقصر چنین فاجعه ای هستند اما ما مردم نیز در این فاجعه ملی سهیم هستیم. با توجه به تصمیم مردم در برابر دین پادشاه ، می توان همه تقصیرها را به گردن دولت انداخت و خیال ما را راحت کرد ، اما اگر به اندازه یک سوزن به خود قدرت بدهیم ، نمی توانیم با وجدان خود کنار بیاییم و نقش خود را کاملاً نادیده بگیریم. این موضوع.

واقعیت این است که ما از فکر کردن می ترسیم و هر آنچه ما را به فکر وا می دارد ، سرمان را به سمت آن می اندازیم. این می تواند چیزی شبیه به یک سریال سهل انگارانه باشد که در آن چیزی به جز بازیگوشی و دلقک شدن در بازی دیده نمی شود ، یا سخنان ناپسند همان سیاستمدار ، که در یک کلام چیزی جز بازی دروغ و توهین نیست. ما از همه چیزهایی که به فکر و اندیشه ما می اندازد اجتناب می کنیم و در مقابل این مسئله با وبا و طاعون روبرو می شویم. شاید ما از خود بترسیم ، زیرا تفکر سرانجام با ما روبرو خواهد شد و واقعیت خود را به عنوان یک آینه به ما نشان می دهد و ما مدتهاست که از آینه نگاه کردن می ترسیم.