عادل فردوسی‌پور: من و علی دایی؟ چه قیاسی!؟

به گزارش مجله آنلاین ، گزیده مصاحبه عادل فردوسی پور با ویژه نامه نوروزی روزنامه مشرق تو میتوانی بخوانی:

-به نظر من علی دایی یکی از برجسته ترین چهره هایی است که در کشور ما بزرگ شده و به جایگاه شایسته خود رسیده است. البته این توصیف فقط شامل شخصیت ورزشی علی دایی نیست. ورزشی و غیر ورزشی ، وی چهره برجسته ای در ایران است.

-هنگامی که در سال 1371 وارد دانشگاه شدم ، علی دایی آخرین سال متالورژی در دانشگاه شریف بود. از آن زمان به بعد ، من علی دایی را ملاقات کردم. بعد رفتم بازی او را ببینم. فکر می کنم او تازه به تیم تاکسی می پیوست. آنچه در مورد او جالب بود این بود که او همزمان با شور و اشتیاق و علاقه عجیبی فوتبال بازی می کرد. این خصوصیات برای دانشجویان دانشگاه کاملاً شناخته شده بود. دایی پس از سوار شدن به تاکسی ، به بانک تجارت رفت و با جدیت بیشتری فوتبال حرفه ای را دنبال کرد.

-درست است که دایی خیلی دیر در فوتبال به سطح ملی رسید. فکر می کنم او اولین بار ورزش ملی را وقتی 22 یا 23 ساله بود تجربه کرد. البته گرچه دیر به سطح ملی رسید اما رکوردی از خود برجای گذاشت که اکثر بازیکنان نتوانستند ایجاد کنند.

-دایی با استعداد بود ، اما سوابق او به خاطر استعداد نیست ، بلکه به خاطر آرزوهایی است که او واقعاً خرج کرده است. بگذارید به شما بگویم هیچ کس به سختی عمو علی کار نکرده است. هیچکس به اندازه علی دایی حاضر نبود و هیچکس به اندازه قهرمان در ورزش نمی خواست برنده شود. به نظر من ، علی دایی نماد کسی است که با تلاش ، اشتیاق و انگیزه خود به خواسته خود رسیده است.

-خب ، او درست زندگی می کرد. به همین دلیل است که او اکنون فردی موفق است و همه محافل فوتبال ما را به عنوان علی دایی می شناسند. او به کشور ما افتخار می کند و بسیار خوشحال است که به هر حال مدتی در کنار علی دایی است.

-من خاطرات تلخ و شیرین زیادی دارم ، اما فکر می کنم علی دایی یکی از هیجان انگیزترین شخصیت های ورزشی ما است ، فراتر از ورزش. کسانی که ایران را در همه دنیا به این اندازه مشهور می کنند واقعاً شایسته ستایش هستند.

-فکر می کنم چهار یا پنج سال از شروع فوتبالش گذشته است و به خودش گفت توانایی انجام کارهای مهم در دنیای فوتبال را دارد. در واقع ، وقتی تلاش ها ، اراده و انگیزه علی دایی را دید ، می خواست رکوردی ابدی به جا بگذارد.

-من اصلا قبول ندارم که علی دایی فقط به تیم های ضعیف گل بزند. به نظر می رسد که رونالدو گل های زیادی مقابل تیم ضعیف به ثمر رسانده است. همچنین لیختن اشتاین ، مالت ، جزایر فارو و برخی دیگر از تیم های ضعیف وجود دارد. علی دایی تقریباً با همه تیم های بزرگ آسیا و تیم خوبی که مقابل آنها بازی کرده گلزنی کرده است. مهمترین نکته در مورد علی دایی “قوام” وی بود. به یاد دارم که در آلمان همیشه در اواسط هفته ، وقتی مسابقه ای برگزار می شد ، بلند شدم و به اردوی تیم ملی آمدم ، از جاده ها و هواپیماها خسته شدم و برای تیم ملی سخت بازی کردم. و انگیزه او با نگاهی به آمار گلزنی خود در تیم ملی ، کمتر از کره جنوبی ، عربستان سعودی ، ژاپن ، مکزیک و تقریباً در هر تیم بزرگی که مقابل آنها بازی کرده گلزنی کرده است. بنابراین من این فرضیه را قبول ندارم. همانطور که گفتم ، آنچه مهم است تداوم است که علی دایی طی سالهای گذشته به ارمغان آورده است.

– توسط خودم؟ اهمیتی نمی دهم ؛ تشبیه چیست؟ اگر بیشتر شکایت کنید ریاکاری است (می خندد)!

-شرم آور است که علی دایی در صحنه ملی دیر بزرگ شد. این بدان معناست که اگر علی دایی در سن 16 یا 17 سالگی کشف شود ، قطعاً پرونده وی تا چند سال آینده دست نخورده باقی خواهد ماند.

-حالا ، اگر اشتباه نکنم ، فاصله عموی من و رونالدو فقط هفت گل است. به نظر من اگر ماجراهای کرونا و به تعویق انداختن مسابقات یورو 2020 اتفاق نمی افتاد ، این عنوان اکنون به رونالدو می رسید. طی یکی دو سال اخیر ، با نزدیک شدن رونالدو به دایی خود ، اتفاق جالبی افتاده است. از تعویق بازی های ملی و یورو 2020 به مصدومیت رونالدو. او ورزش ملی را از دست داد زیرا توسط زنبور عسل گزیده شد. یکی در دو بازی بسیار ساده تعداد بسیار کمی گل به ثمر رساند و در بعضی از بازی ها چیزی به ثمر نرساند. همه این عوامل از نزدیک با هم مرتبط بودند تا عنوان آقای گورجهان در دست عمویش باقی بماند و رسانه های جهان در این موضوع تحرک بیشتری داشته باشند. در طول یک سال گذشته ، رسانه های ورزشی مشهور جهان چیزهای زیادی در مورد دایی من نوشتند. رونالدو عاشق شکستن رکوردها است. مطمئنم تا روزی که این رکورد را بشکند خوب نخواهد نشست. بعید است او قبل از جام جهانی 2022 تیم ملی پرتغال را شکست دهد و فکر نمی کنم تا رسیدن به این رکورد ناامید شود.

-من نزدیک 38 تا 40 سال است که فوتبال بازی می کنم و قطعاً بهترین بازیکن تاریخ فوتبال مارادونا هستم. من این را به خاطر شوخی با مرگ مارادونا نمی گویم و اکنون بسیاری از افراد این حرف را می زنند. دلیلی برای آن وجود دارد. مارادونا از هر نظر فوق العاده بود. شخصی که به تنهایی بار تیم را به دوش می کشد. کاریزمای فوق العاده و مهارت خارق العاده وی باعث شده تا او بتواند ناپل را به سطح فوتبال اروپا برساند. تیم ملی آرژانتین سالهاست که در راس فوتبال قرار دارد و با بازیکنانی که حتی بهترین بازیکنان آن زمان نبودند ، جام جهانی را از آن خود کرد. فکر می کنم مارادونا بهترین بازیکن تاریخ فوتبال بود. اما شرم آور است که ما آن را به زودی از دست دادیم.

-با مقایسه بازیکنانی که در زمان مارادونا با او بازی کردند با بازیکنانی که اکنون یا در گذشته با مسی بازی می کردند ، مارادونا تیم را با بازیکنانی مانند خورخه ولچاگا در آن زمان ، اما مانند ژاوی و اینیستا برنده شد. این بازیکن با مسی بازی کرد ؛ بنابراین مارادونا خودش نتیجه را تغییر داد و به همین دلیل بهترین بود. البته مسي تنها مسئله نيست. من قبلاً بازی هایی را از بازیکنان قدیمی تر مثل پله و یوهان کرایف دیده ام. اما از نظر بسیاری ، آنها مانند مارادونا نیستند و فکر نمی کنم بازیکنانی مانند مارادونا ظهور کنند. شاید خیلی ها مارادونا تنها نباشند ، اما مارادونا را یک افسانه می دانند. مانند شخصی که تأثیر ماندگاری از خود به جا گذاشت و تیم شهر را به تنهایی به چیزی هدایت کرد که رویاهای مردم ناپل را تحقق بخشید و پس از رفتن مارادونا هرگز تحقق پیدا نکرد. او تیمی را معرفی کرد که در ایتالیا ، این کشور و اروپا جایگاه ویژه ای ندارد. به طور خلاصه ، ما بازیکنان بزرگ زیادی را در طول تاریخ آورده ایم ، اما علاوه بر همه این بازیکنان بزرگ ، بازیکنان بزرگ دیگری نیز بازی کرده اند. به عنوان مثال ، در مورد مارادونا که آرژانتین را به بالای فوتبال جهان رساند ، چنین نیست.

-خب مارادونا حاشیه های زیادی داشت. شاید همین حاشیه در جذابیت و جذابیت او نقش داشته باشد. به همین دلیل است که همه دنیا در از دست دادن چنین شخص بزرگی سوگ می خورند. مشخص نیست که آیا سایر ورزشکاران می توانند در هنگام مرگ او کل جهان را متزلزل کنند ، در نتیجه کل فضای اجتماعی و غیر اجتماعی جهان را تحت تأثیر قرار می دهد. به هر حال مارادونا واقعی بود. من قبلاً از گواردیولا نقل کردم که مارادونا هیچ ارتباطی با آنچه در زندگی اش بود ندارد ، مهم این است که او در زندگی ما بوده است.

-اگر مارادونا در حاشیه نبود ، فکر می کنم شاید سال درخشان تری در فوتبال داشته باشد. اما ، همانطور که گفتم ، این مسائل جزئی جدایی ناپذیر از زندگی او بود. البته فکر می کنم او در فوتبالش بسیار تأثیرگذار بود. اما او چنان کاریزماتیک و بزرگی بود که هیچ کس آن جنبه از زندگی او را جدی نمی گرفت و سعی می کرد بیشتر در مورد توانایی های فنی و کاریزماتیک او فکر کند. شاید همه دیگران بودند ، تا آنجا که من می دانم ، اتفاقات عجیب و غریب و حاشیه ای در زندگی او اتفاق می افتاد ، او این شهرت را پیدا نکرد ، اما مارادونا متفاوت بود. من واقعاً معتقدم که ممکن است قرن ها طول بکشد تا بازیکن دیگری مانند مارادونا بیاید. فکر می کنم دنیای فوتبال نبوغ خود را از دست داده است. هیچ کس دیگری نمی تواند به مارادونا بیاید.

انتهای پیام